Dede Bahçesinde Masallar

  Onca taş arasından gülümsedi göbek deliğinden biri… Minicikti, miniminnacık hatta. Aldım avuçlarıma sıkı sıkıya bir Dilek diledim. Çok geçmeden kolaylıkla gerçekleşsin diye fısıldadım. Ve dileğimi havalandırıp, batan gün ışıklarına emanet ettim. Su, hava, ateş, toprak dörtlüsü mühürledi gizli gizli istediğimi. Gerçekten de çok geçmedi evren bir cevap gönderdi. Kabul etmekti bana kalan, iyisine kötüsüne, hayrına şerrine bakmadan kabul etmekti tüm olanı biteni. Öyle de oldu. Kabul ettim, kabul oldu! Sen de bir gün bir sahil kıyısında yürürken delikli bir taş seninle konuşmak için göz kırparsa, al avucuna ve yüreğinden geçenleri fısılda… Belki de göklerin açıldığı “tam vakti” saatine denk gelir!

Bugün  instagram sayfam okul heyecanıyla yanıp tutuşan, eş dost akraba ile dolunca ben de kendi çocukluk anıma doğru yolculuk ettim. *** Kendimi bilmeye başladığımdan beri “ben yaparım, ben tek kalırım, ben giderim, ben çabalarım, ben denerim, ben öğrenirim” ifadelerini çok kullanırım. Tek başınalık hayatımda ilk öğrendiğim ve keyif aldığım hallerdendir. Bazen bu keyif hali dışarıdan bakanlar için “dikbaşlı, inatçı, fazla özgüveni yüksek, gene bildiğini okuyor, keçi” anlamına gelebiliyor :)  Olsun, en azından büyüdükçe ailem bu davranışlarımı daha kabul edilebilir karşılamaya başlayınca ilişkilerimiz daha bir dinginleşti. Bu fotoğraftaki önlüklü kızçe benim. İlkokula başladığım ilk gün doğup büyüdüğüm dede evinin bahçesinde çekildi bu poz. Yanımda annem, hayatımdaki ilk öğretmenim. Diğer yanda kız kardeşim, ilk sınıf arkadaşım. Evin içinde aldığımız eğitime, 3 yaşında tanıştığım “Susam Sokağı”nın paylaşımları da eklenince ben okula gitmeden çoktan okur, yazar,çizer olmuştum. Sözüm ona